1. esk. kt. kt. Jamiyatning oliy tabaqasiga oid kishi; oqsuyak, asilzoda. Kiborlar jamiyati. ▬ Ulug‘ hokim darvoza oldida egardan tushib, otni posbonga berdi, shu payt yaltiroq to‘nli bir kibor ta’zim qilib, uni ichkariga boshladi. M. Osim, Ibn Sino qissasi
Yevropa kiborlari rasmicha muomala qilishga majburman. A. Qahhor, Bos tepkini
Kiborlar sendeklarni qora xalq deb pisand qilmaydilar. P. Qodirov, Yulduzli tunlar

2. 2. Ulug‘vorlik, kiborga xos o‘zini tutish. Takson vaziyatini o‘zgartirmay, soxta kibor va mensimaslik bilan xonaga kirdi-yu kreslolardan biriga o‘tirib, oyog‘ini chalishtirdi. S. Karomatov, So‘nggi barxan
Qulahmad o‘zini kibor tutar odam yuziga boqmay, ters qarab gapirardi. Mirmuhsin, Cho‘ri